Realizacja powołania do świętości w rodzinie
Powszechnym powołaniem każdego człowieka jest świętość. Mówi o tym sam Bóg w Piśmie Świętym: „Świętymi bądźcie, bo Ja jestem Święty”. W Nowym Testamencie przypomina o tym także święty Paweł, mówiąc, że Bóg nie powołał ludzi do nieczystości, ale do świętości. W Konstytucji Lumen Gentium można przeczytać, że „wszyscy chrześcijanie, jakiegokolwiek stanu i zawodu, powołani są do pełni życia chrześcijańskiego i do doskonałej miłości”. Stąd, świętość, która przejawia się między innymi w moralności życia, polega na osiągnięciu jak najwyższego stopnia w miłości Boga i bliźnich, a do tego powołany jest każdy człowiek.
Św. Jan Paweł II precyzuje natomiast, na czym realizacja powołania do świętości w życiu codziennym polega: „Świętość bowiem polega na miłości. Opiera się na przykazaniu miłości. (…) Świętość jest więc szczególnym podobieństwem do Chrystusa. Jest podobieństwem przez miłość”. W innym miejscu papież dodaje, że świętość zdobywa się codzienną ofiarą i wiernością do końca, za wszelką cenę. Zatem dążenie do świętości musi być postawą radykalną, przejawiającą się w konkretnych czynach moralnych często wymagających osobistej ofiary.
Skoro świętość polega na miłości i ofierze oraz jest czynem radykalnym, człowiek może zrealizować ją jedynie z pomocą łaski Bożej. Wspólnotą, która wspiera takie dążenie do świętości i która posiada nadprzyrodzone środki uświęcania człowieka, jest Kościół. Kościół, ale też każda rodzina, są miejscem, gdzie można urzeczywistniać świętość poprzez konkretne czyny. Każdy kto przyjął chrzest, otrzymał łaskę uświęcającą, która wszczepiła go w świętość Boga. Jednym z głównych celów Kościoła jest wprowadzenie każdego człowieka w Boże życie – w życie Trójcy Świętej. W Kościele bowiem człowiek otrzymuje życia nadprzyrodzone, oczyszcza się moralnie i duchowo, uświęca poprzez sakramenty i Słowo Boże, a także uzdalnia się do prawdziwej, czynnej miłości. Dążenie do świętości kieruje ludzkie życie ku Bogu - Osobowej Świętości.
Zarówno w przeszłości, jak i dziś można wskazać wiele osób, które odpowiedziały na wezwanie do świętości i wypełniły je doskonale. W Kościele są one czczone jako święci i błogosławieni, których życie było pełnym miłości uwielbieniem Boga, a zarazem świadectwem pokazującym, że zrealizowanie powszechnego powołania do świętości jest możliwe w każdym czasie i w różnych okolicznościach. Warto tutaj dostrzec: św. Joannę Berettę-Molla (i jej męża Piotra Molla) a także pierwszą kanonizowaną parę małżonków - Zelię i Ludwika Martin, rodziców św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Ukazywanie pięknych ideałów powinno być elementem apostolstwa, które rozwijać trzeba przede wszystkim we własnej rodzinie. Należy czynić to między innymi przez świadectwo stawiania Boga na pierwszym miejscu we wszystkich sprawach życiowych, chrześcijańskie wychowywanie dzieci, stopniowe wprowadzanie ich do Kościoła i rozwijanie ich wiary, wychowanie do czystości, pomaganie w rozeznaniu powołania i chronienie młodych ludzi przed wpływem zgubnych ideologii.
Ważny środek wychowania do świętości stanowi bez wątpienia wychowanie do modlitwy, która jest zależna od życia i aktywności człowieka, jak mówi Katechizm Kościoła Katolickiego „modlimy się tak, jak żyjemy, ponieważ żyjemy tak, jak się modlimy”. Zatem bogactwo modlitewnego życia człowieka jest wynikiem praktykowania na co dzień przykazania miłości. Modlitwa jest łaską
i darem, do którego uzdalnia człowieka sam Bóg. Jednocześnie jest ona ludzką aktywnością, w której należy się ćwiczyć i zdobywać doświadczenie, tym samym pogłębiając swoje życie duchowe. Celem wychowania ku wartościom religijnym jest to, by młody człowiek stał się nosicielem wiary i nadziei chrześcijańskiej, a w codziennym życiu kierował się miłością i był świadkiem Chrystusa. Jego radykalna postawa bycia za Chrystusem przyczyni się wówczas do budowania cywilizacji miłości w życiu osobistym i wspólnotowym. Jego postępowanie powinno integrować Prawdę, Dobro, Miłość, a także mądrość w rozumieniu ostatecznego celu i sensu życia człowieka. Wówczas młody człowiek będzie żył miłością bliźniego i chętnie mu służył, szanował ludzkie życie, kulturę i przyrodę. Te wartości i aspekty działalności wychowawczej Kościoła odgrywają ważną rolę w przygotowaniu dalszym do małżeństwa.
Papież Paweł VI: zauważył: „małżeństwo Józefa i Maryi stanowi szczyt, z którego świętość rozlewa się na całą ziemię. Zbawiciel rozpoczął dzieło zbawienia od tej dziewiczej i świętej unii, w której objawia się jego wszechmocna wola oczyszczenia i uświęcenia rodziny, tego sanktuarium miłości i kolebki życia”. Chrystus, który jest nam dany w kontekście rodziny, doświadczył tego, czego doświadcza niemal każdy człowiek – narodzin i wzrastania w rodzinie. Również w rodzinie przygotowywał się do swojej misji, do nauczania i założenia Kościoła. Jako sakrament małżeństwo ma być również jasnym znakiem prawdziwego powołania małżonków do świętości.
oprac.: ks. Karol Nędza